Moi Zeggen

De vorige zaterdag fietsen we met een man of twintig door bossen en velden. Het gezelschap had ingetekend op een korte cursus om hun omgeving beter te leren kennen. De meesten woonden er ook, maar waren er niet geboren. 

De jongere garde was hier gekomen vanwege hun werk. De oudere excursiegangers behoorden tot de categorie landgenoten, die na een intensief arbeidsleven gewoon weg wilden uit laag-Holland, vol beton, steen en asfalt.
Stil zitten deden ze hier niet, want deze 'Drenteniers' hadden het druk met het culturele en verenigingsleven plus andere besognes. Het opvallende was dat ze zich zo betrokken voelden bij hun dorp en bij 't landschap en de natuur rondom. 

Ze volgden deze cursus dan ook niet uit verveling, maar uit interesse. Ze kenden ook de mensen 'in het groen', die over de natuurgebieden waken. De mensen in het groen kenden de buurtbewoners ook. Heel goed zelfs, want verscheidene natuurbeheerders, boswachters en jachtopzieners verzeilden geregeld in discussies met sommige nieuwe buren. 
Achter alles zat een vraag naar het waarom en hoe. Niets was vanzelfsprekend en als er al een zandweg voor autoverkeer afgesloten was, hoe moest het dan met paard en wagen? Een heel verschil met de autochtone lokale bevolking, die gewoon tegen elke verandering was en erover morde en mopperde - zo'n tien jaar lang.  

De nieuwe inwoners zijn -gemiddeld genomen- sneller in hun reacties. Ze wonen nu hier en genieten ervan. Ze voelen zich medeverantwoordelijk voor de kwaliteit van de omgeving en zijn bereid daar wat voor te doen. Ze gaan zich thuisvoelen en doen dan mee met lokale activiteiten en gebruiken. We kwamen met dat mooie weer nogal wat fietsers tegen, die je groeten in 't voorbijgaan. Je zegt 'moi' en Noorderlingen zeggen 'moi' terug. Toeristen niet; die vallen van schrik bijna van de fiets. Ons excursiegezelschap groette ook met 'moi'. Zij waren al aardig ingeburgerd hier.