‘n Hoeske boetenof

De zun kwam deur de wolken, zodat de wereld d’r schier oet zag. Gerrit Hietbrink stun dit weer wal an, want hee mus boeten nog aan ’t wark. Bie nen zommerhoeske in ’t bos is d’r aajt wat an te knooien, mar Gerrit deu ’t geerne. Zien vrouw gung nich zo vake met, zodat Hietbrink meestentieds het riek alleen had. 

Zien hoessie boetenof was d’r neerzet in de jaoren vieftig, toen grote stukken natuur in de oetverkoop kwamen. D’r stunnen nog een stuk of wat hoezen, waor mangs knap wat aan biej-timmerd was. Mar weinig leu woonden d’r veur vast in. Daorveur was alles te ofgelegen, te wied het bos in.

“Tied um ’t hele hekwark vast te spiekeren” zee-he tegen zukzölf en zochten spiekers in ’t schuurtje. Wal nen klauwhamer, mar spiekers? Nargens nen draodnaogel te bekennen. “Aldernaost ja, dat spul he’k metnummen naor hoes” scheut hum hardop in ’t zin.
Hietbrink, as man van gezag –want dat kuj van nen hoofdinspecteur van politie wal zeggen- vleukten nich gauw, mar met allennig dennen en eeken in de buurt, knalden d’r een olderwetse vleuk oet. Het luchtten op, mar bracht gin spiekers. D’r zat niks aans op, as um te kieken of bie het hoeske wiederop volk thoes was. Hee kon amper heur gezichten veur de geest halen, zo weinig contact hadden ze. Deur ‘t bos konden ze mekaar nich zeen; in ‘t duuster scheen d’r mangs nen spiertje licht. Meer nich.

’t Bospad oet, zaandweg op en naor het hoeske wiederop. Daor wodden ebouwd en stevig ok, zag Hietbrink tot zien verbazing. Nen deep gat, waor as beton in kommen mus, zo te zeen. “Kerel, wat nen gat graaf-ie, hej al dat zaand neudig?” vreug-he. Nen jongkerel met bakkebaorden en strak in ‘t pak, kennelijk opdrachtgever of zukswat, antwoorden: “Wijnkelder meneer, voor exquise wijnen. Er breken hier goede tijden aan”. “Ducht mie ook, mar hej ok wat spiekers um mien hekkie met vast te zetten?”.
Nen bouwvakker gaf hum een haandvol en Gerrit Hietbrink leup terug en gung vedan met zien karwei. Toch leut het schouwspel hum nich lös. Zo’n groot, deep gat met beton onder ‘n hoeske boetenof veur nen batterij wienflessen? Hier, wied vot in ’t bos?

Nen wek of wat naotied, was he nog laat bie zien hoeske an ’t wark met het holten hekkie. Bie de buren was nen nij, hoog raster om ’t bezit legd. Met ’n zwaor hek, met ofstandsbediening. Toen Hietbrink d’r in tweeduuster nijsgierig langs leup, floepten verbörgen schienwarpers an, dee alles in ’t helle licht zetten. Bie ’t hek verscheen nen kerel met nen stetje in ’t hoar, den één hand in zien colbertje heul. “What?” snauwden-he. “Ach kerel, ik bin ja oen buurman en ik schrik mie dood. Wat hej umhands hier?” vreug Hietbrink. Er kwam ‘n tweede man bie, de kerel in ’t strakke pak van eerder. “OK” zee-he tegen zien maot. Den verdween ’t hoes in. “Sorry voor de schrik, buurman. Maar we testen een nieuw beveiligingsproduct voor een bijzondere klant. Meestal buiten beeld van nieuwsgierige ogen. Excuus”. “Jaojao”, zee Hietbrink, “hartverzakkings kriej d’r van. En... hej oen wien al op veurraod liggen?” “No problem. See you” ontweek de man ‘t antwoord en keerden terug richting hoeske.

“Noh, hoeske? Meer ‘n vesting ducht mie” sputterde Hietbrink binnensmonds. Hee har het kenteken van de Porsche bie de buren en het signalement van beide manleu good in de kop. Op zien wark leut hee dat naotrekken – en wodden toen slim ongerust. Zien nije buren leken verrekte völle op volk van een half Joegoslavisch-half Russische bende, met Holland as warkterrein.

’n Dag of wat naotied ‘mus’ Gerrit Hietbrink weer naor zien hoeske boetenof, mar nam noe ‘n echte timmerman met. Dat den ambachtsman van de recherche was, kon je an zien getimmer nich gewaar wodden. De buurman in zien Porsche kwam langsrieden en zag het getimmer goodkeurend an. “Soms moeten vaklui het werk doen”, reup he. “Wij zijn zover, dat onze wijn komen kan. Binnenkort hebben we een feestje” en wees achterum toen he votreed.
Op de zaandweg krummelde een bestelbusje van nen onbekende slieterij oet de Randstad langs. “Niks dure wien. Kamouflagie, ze doot oons bie de bok!” zee Hietbrink tegen zien rechercheur, “het geet um transport van de buit hierhen!”

De bende wol inderdaod heur buit ‘van elders’ overbrengen naor dizze nije, geheime bargplaots, de ‘bunker’ onder het hoeske boetenof. Ze hadden de pech dat ze Gerrit Hietbrink as buurman tröffen, den zonnen vrömde drokte nich vertrouwden. De buit en de meeste bendeleden bint op tied pakt. ‘De vesting’ steet te koop, Hietbrink hef zien hekkie eindelijk klaor en in zien hoessie hef-he aajt wat flessen goeie wien staon. “Van de buurman kregen”, zegt-he.

Harmjan van Steenwijk
(Dagblad vh Noorden 16/11/02)