'T vaassie gele tulpen 

Mangs lik het of Drenthe in rap tempo verandert. Verscheiden leu komt d'r vandage nen dag nich zo good met terechte. Ze kiekt achteroet um nog wat holvast te vinden. Ze bint gauw het spoor biester. Ie hebt d'r bie, dee as niks aans doot as veur zich oet kiek'n. Ze hebt de mood opgeven, ze geleuft het wal. Het kan heur niks meer schelen; het is heur wereld nich meer. Ja, tilleviesie kiek'n doot ze nog wal en het nijs bevestigt heur ofkeer van dizze wereld. 't Is ja wat, vandage 'n dag. Tjongesjonge, wat is 't mie wat!

Aj zuk volk in gedachten holt, dan muj op oen reizen deur dizze provincie wat scharper um je toe kieken. Dizze leu zit verstopt in kleine hoessies. In eensteens-ontginningspandjes waor arbeiders woont hebt, dee aajt hard anknooien mussen. Van dee hoessies, waor de rimmetiek nog zwaor in de muren hangt. In kleine boerderietjes, met nen flintenvloertje en nen olle waterput, den nog gebroekt wodden kan. Op het arf steet allennig nen auto as d'r visite is; familie den eem ankomt, of de zuster van de thoeszorg. Wieder gebeurt d'r niks. As het al lang stikduuster is, doot ze pas nen klein lämpke an. In het tweeduuster is het daor nog te vrog veur, meent ze.

Zo was het ok in nen kleine boerenbedoening in nen old dörpke. Op de kopgevel van dat boerenhoeske stun nen joartal van smeediezer. As het jaor klopte, dan stun het boeltje d'r al zo'n tweehonderd jaor. D'r woonden twee breurs, dee nooit trouwd wodden bint. Nich dat ze lillijk of gebrekkig waren vrogger, mar het was d'r nooit van kommen. Hard warken en lange dagen en weinig kaans um wichter tegen het lief te lopen. De breurs zaten in de veehandel en gungen noar markten, overal hen. Elkeneen kenden dee beiden ok wal bie naam: Hendrik en Okko. H&O was heur bienaam in de handel.

Hendrik en Okko beredderden heur eigen boeltje, zo good en kwaod as het gung. Het hoesholden was routine, Hendrik kookte wat eterij (vake soep of brei) en Okko deu de ofwas en hemmelde wat in hoes. Hendrik deu de post en rekenings. Okko zörgde veur de kat en wat kleinvee dat ze bie hoes heulden. Met zien beiden lazen de kraant, den voloet over de taofel lag. Daorna zaten ze stil in n stool.Van de weg of zag je ze zitten in 't locht van dat ene lämpke boven taofel. Vrogger zag je ze overdag zowat nooit, ze waren aajt vot. Toen beide manleu older wodden en het beste d'r of gung, waren ze vaker bie hoes. Net as vrogger gungen ze naor het café an 't eind van het dörp, waor ze staorig an heel wat jonkies achterover sleugen. Met meuite kwamen ze dan laat, lopend weer thoes. Toen ze jonger en feller waren, sleugen ze met zien beiden overal op, wat heur nich anstun. Zeker met drank in 't lief. Vake kwamen ze dan thoes met de kop kapot.

Noe ze older wodden, waren beiden helemaol op mekaar an ewezen. Op een of andere wieze akkekeerden dat steeds minder. Ze irriteerden mekaar mangs zo slim, dat ze mekare dagenlang niks te zeggen hadden. Ze zaten nich meer met zien beiden an taofel. Allent Okko zat nog veur 't venster, Hendrik zat in de kökken bie 't fornuus. Hendrik zien gedachten gungen met hun an de loop. Hee meenden dat Okko hum min, as old voel, behandelde. Hendrik kon inenen de kamer binnenkommen en op de drempel staon blieven. Kieken naor zien breur den veur 't raam zat te slaopen, de mond halfopen, mangs licht snörkend. Hendrik kneep dan zien nagels in zien voesten bij dat tafereeltje. De knokkels wodden wit.

'n Andere keer leup Hendrik op Okko an en bleef zwiegend veur hum staon, zien kop zachtjes hen en weer schuddend. Okko keek half op, mar sukkelde weer in slaop.

Op nen keer vun Okko dat het hoes wat meer sfeer hebben mus. He kochten nen buske gele tulpen -wat he nog nooit eerder daon har- en zetten dat in nen vaassie op toafel, veur het raam. 't Leek hem wal mooi toe. Hendrik kwam de kamer in, zag de gele tulpen en wodden rood in zien hele gezicht. Hee knapten zowat van kwaodheid over zovölle brutaliteit om het hoes te veraanderen. Gele tulpen, 't was ja idioot genog! Toen Okko weer in slaop was, hef Hendrik zien breur doodsmoord. Met nen dreugdook van 't fornuus trok he Okko de strot dicht. He leut hum op de stool zitten en gung lopend vot, het land in.

Harmjan van Steenwijk
(Drentse Courant/Groninger Dagblad 27/01/01)